Weten parlementariërs aan welk bord ze schaken en tegen wie?
Inmiddels hebben ruim twee miljoen inwoners van Aleppo de stad verlaten, maar er wonen naar schatting nog altijd 350 duizend mensen. Wonen is wellicht te veel gezegd. De stad wordt met moderne bommen bestookt door de Russen, het Syrische leger gooit er met vatbommen. Binnenkort is de omsingeling door de troepen van Assad en die van IS voltooid en kan het uithongeren en wurgen van wat er nog resteert van de stad en haar inwoners beginnen.
In nrc.next stonden gisteren, de dag waarop ook de Tweede Kamer ten strijde trok tegen IS, twee interessante verhalen. Het eerste was een interview met de activist en journalist Rami Jarrah over de verschrikkingen van Aleppo.
Jarrah is een van de weinige verslaggevers die recent in Aleppo zijn geweest. Wat hem in de stad het meest opviel was dit: 'Dat er geen emotie meer lijkt te bestaan. Het is heel vreemd: je ziet een man met zijn zoontje, maar je voelt geen emotionele band tussen de twee. (...) Ik denk dat mensen zich distantiëren van hun geliefden omdat de situatie zo gevaarlijk is. Het is een beschermingsmechanisme.'
Ik denk dat mensen zich distantiëren van hun geliefden omdat de situatie zo gevaarlijk is. Het is een beschermingsmechanisme.
Als je jezelf hebt losgemaakt van je geliefden om jezelf te beschermen tegen het verdriet dat hun dood teweeg zal brengen, is het leven wellicht erger geworden dan de dood.
Dat trouwens niet iedereen in Aleppo gevoelloos is geworden zag je aan het hartverscheurende verdriet in de ogen van een man op een foto die bij het stuk stond. Hij had zijn drie zonen verloren, alleen zijn dochter leefde nog.
Dit was het verschrikkelijke menselijke verhaal. Het maakte duidelijk waarom ook de laatste bewoners van Aleppo proberen te vluchten in de richting van de Turkse grens en hopelijk daar overheen, nu het nog kan.
Er is nog een verhaal, bijna zonder mensen.
Het werd verteld door Marcel Kurpershoek, voormalig speciaal gezant voor Syrië en nu werkzaam aan een universiteit in Abu Dhabi. Het was een geostrategische analyse over wie waarmee bezig is, in het Midden-Oosten, en waarom.
Het bevatte dit soort hallucinerende zinnen: 'De Koerdische YPG (...) grenst nu direct aan Assads troepen ten noorden van Aleppo. De Amerikaanse keuze voor YPG als belangrijkste Syrische bondgenoot tegen IS is koren op de molen van Assad & co. De YPG-splijtzwam garandeert verlammende onenigheid tussen Turkije en VS langs de Turkse zuidgrens. Poetin dook briljant in dit gat en is bezig te scoren.'
Kurpershoek schetste een apocalyptische schaakpartij, waarin IS, Koerden, Turken, Assad, maar ook de westerse bombardeerders niet meer zijn dan pionnen. Het spel wordt gespeeld op een niveau waar mensenlevens niet meer tellen en vluchtelingenstromen hooguit een tactisch doel dienen. Volgens Kurpershoek is een alliantie van Russen en Iraniërs bezig het Midden-Oosten stevig in de tang te nemen - en misschien, denkt hij, vinden de Amerikanen het wel prima.
Het spel wordt gespeeld op een niveau waar mensenlevens niet meer tellen en vluchtelingenstromen hooguit een tactisch doel dienen.
Dat is dus nog weer een geostrategisch niveautje hoger dan wat minister Koenders gisteren zei, namelijk dat er op de grond 'een nieuwe realiteit' wordt gecreëerd ten gunste van het Syrisch regime.
Als IS Aleppo inneemt, zegt Rami Jarrah, heeft Assad daar niets op tegen. Want dan is Aleppo het probleem geworden van de westerse wereld en dalen ook onze bommen er neer.
Kurpershoek: 'De westerse focus op IS werkt als aanjager. Rusland, Iran en Assad profiteren.'
Ik begrijp het enthousiasme van de parlementariërs, die van de SP, de Partij voor de Dieren en GroenLinks uitgezonderd, voor de bombardementen op IS in Syrië niet. Welke nieuwe realiteiten denken ze daarmee te creëren? Weten zij aan welk bord we schaken en tegen wie?
Ontvang elke dag de Volkskrant Avond Nieuwsbrief in uw mailbox, met het nieuws van vandaag, tv-tips voor vanavond, en alvast zes artikelen uit de krant van morgen. Schrijf u hier in.