Izvorni kôd stranice Hloroplast

== Evolucijsko porijeklo ==
[[Datoteka:Plagiomnium affine laminazellen.jpeg|mini|250px|Hloroplasti vidljivi u ćelijama biljke ''[[Plagiomnium affine]]'']]
[[Datoteka:Überseemuseum Bremen 2009 238.JPG|mini|desno|250px|Model hloroplasta]]
Hloroplasti su jedne od mnogih vrsta [[organela]] u ćeliji. Općenito, smatra se da potiču od endosimbiotskih [[cijanobakterija]] (ranije poznatih i kao modrozelene alge). Ovu teoriju je prvi postavio [[Konstantin Mereschkowski]] [[1905]] godine<ref>{{cite journal|author= Mereschkowsky C|title= Über Natur und Ursprung der Chromatophoren im Pflanzenreiche|journal= Biol Centralbl|year=1905|volume=25|pages=593-604}}</ref> nakon ranijih [[Andreas Franz Wilhelm Schimper|Schimperovih]] proučavanja iz [[1883]] godine u kojima je primijetio sličnost hloroplasta i cijanobakterija<ref>{{cite journal|author= Schimper AFW|title= Über die Entwicklung der Chlorophyllkörner und Farbkörper|journal= Bot. Zeitung|year=1883|volume=41|pages=105-14, 121-31, 137-46, 153-62}}</ref>. Smatra se da većina današnjih hloroplasta vode direktno ili indirektno porijeklo od jedinstvenog endosimbiotskog događaja (u ''Archaeplastidima''), osim možda za ''[[Paulinella]] chromatophora'' kod koje je nedavno otkriven fotosintetički cijanobakterijski endosimbiont koji nije blisko povezan sa hloroplastima drugih eukariota<ref>{{cite journal|title = Diversity and evolutionary history of plastids and their hosts|author = Patrick J. Keeling|url = http://www.amjbot.org/cgi/content/full/91/10/1481|journal = American Journal of Botany|year = 2004|volume = 91|pages = 1481-1493|access-date = 27. 10. 2009|archive-date = 27. 2. 2008|archive-url = https://web.archive.org/web/20080227023326/http://www.amjbot.org/cgi/content/full/91/10/1481|url-status = dead}}</ref>. Kod onih koji su nastali iz endosimbiotskog događaja, hloroplasti su slični [[mitohondrija]]ma, ali se hloroplasti nalaze samo u biljkama i protistima. Hloroplasti su okruženi dvoslojnom membranom sa međumembranskim prostorom; a dalje imaju mnoge formacije koje ispunjavaju unutrašnji prostor. Hloroplasti imaju svoju vlastitu [[Dezoksiribonukleinska kiselina|DNK]], kojom su kodirane redoks bjelančevine za transport [[elektron]]a tokom fotosinteze. One se nazivaju plastomi<ref>{{cite journal|author=Krause K|title=From chloroplasts to "cryptic" plastids: evolution of plastid genomes in parasitic plants|url=https://archive.org/details/sim_current-genetics_2008-09_54_3/page/111|journal=Curr. Genet.|volume=54|issue=3|pages=111-21|year=2008|month=septembar}}</ref>.

Kod zelenih biljaka, hloroplasti su okruženi s dvije lipidne dvoslojne membrane. One se smatraju kao ''ostaci'' vanjske i unutrašnje membrane cijanobakterijskih predaka<ref>{{cite journal|author= Joyard J, Block MA, Douce R|title=Molecular aspects of plastid envelope biochemistry. |journal=Eur. J. Biochem.|volume=199|pages=489-509|year=1991}}</ref> Hloroplasti imaju vlastiti [[genom]], koji je značajno smanjen u odnosu na cijanobakterije koje danas žive, ali dijelovi koji su još prisutni u hloroplastima pokazuju jasne sličnosti sa genomom cijanobakterija. Plastidi mogu sadržavati 60 do 100 gena dok cijanobakterije često sadrže i više od 1500 gena<ref>{{cite journal|author=Martin W, Rujan T, Richly E, ''et al''|title=Evolutionary analysis of Arabidopsis, cyanobacterial, and chloroplast genomes reveals plastid phylogeny and thousands of cyanobacterial genes in the nucleus|journal=Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A.|volume=99|issue=19|pages=12246-51|year=2002|month=septembar|url=http://www.pnas.org/cgi/pmidlookup?view=long&pmid=12218172}}</ref> Mnogi nedostajući geni su kodirani u genomu u ćelijskom jedru domaćina. Prijenos jedrenih informacija kod biljke [[duhan]]a iz DNK hloroplasta u jedro ćelije se procjenjuje na jedan gen za svakih 16000 [[polen]]ovih zrna<ref>{{cite journal|author=Huang CY, Ayliffe MA, Timmis JN|title=Direct measurement of the transfer rate of chloroplast DNA into the nucleus|journal=Nature|volume=422|issue=6927|pages=72-6|year=2003|month=mart|url=http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12594458}}</ref>.
Kod nekih algi (poput ''Euglenzoa'' i ''Cercozoa''), smatra se da su se hloroplasti razvili putem sekundarne endosimbioze, kod koje je eukariotska ćelija okružila drugu eukariotsku ćeliju koja je sadržavala hloroplast, čime su nastale hloroplasti sa tri ili četiri sloja membrana. U nekim slučajevima, ti sekundarni endosimbionti su se dalje udruživali sa drugim eukariotima, formirajući tercijarne endosimbionte. Kod alge ''Chlorella'' postoji samo jedan hloroplast u obliku zvona.

U nekim grupama miksotropskih [[protisti|protista]] poput dinoflagelata, hloroplasti su odvojeni od uhvaćene alge ili diatoma i koriste se samo privremeno. Ovi ''klepto'' hloroplasti (''ukradeni'') mogu imati životni vijek od samo par dana i nakon toga bivaju zamijenjeni<ref name=Skovgaard>{{cite journal|author=Skovgaard A|title=Role of chloroplast retention in a marine dinoflagellate|journal=Aquatic Microbial Ecology|volume=15|pages=293-301|year=1998|url=http://www.alfskovgaard.dk/publications/Skovgaard1998.pdf|date=|access-date=27. 10. 2009|archive-url=https://www.webcitation.org/5uKjjzB0M?url=http://www.alfskovgaard.dk/publications/Skovgaard1998.pdf|archive-date=18. 11. 2010|url-status=dead}}</ref>.