Ver o código fonte de "Imperio Romano"

=== César Augusto ===
[[Ficheiro:Castro Battle of Actium.jpg|miniatura|esquerda|180px|A batalla de Actium.]] 
Coa vitoria de [[Octavio Augusto]] sobre [[Marco Antonio]], a [[República Romana|República]] anexionouse [[de facto]] as ricas terras de [[Exipto]], aínda que a nova posesión non se incluíu dentro do sistema regular de goberno das provincias senón convertida nunha propiedade persoal do emperador legable aos seus sucesores. Ao seu regreso a [[Roma]] o poder de [[Octavio]] foi enorme, tanto como o foi a influencia sobre as súas [[lexión romana|lexións]].

[[Ficheiro:Statue-Augustus.jpg|miniatura|esquerda|180px|[[César Augusto]].]] 
No ano [[-27|27 a. C.]] estableceuse unha ficción de normalidade política en [[Roma]], outorgando a [[Augusto]], por parte do Senado, o título de ''Imperator Caesar Augustus'' (Emperador César Augusto). O título de emperador, que significa «vencedor na batalla» convertíao en comandante de tódolos exércitos. Asegurou o seu poder mantendo un fráxil equilibrio entre a aparencia republicana e a realidade dunha monarquía dinástica con aspecto constitucional, en canto compartía as súas funcións co [[Senado]], pero de feito o poder do príncipe era completo. Por iso, formalmente nunca aceptou o poder absoluto aínda que de feito exerceuno, asegurando o seu poder con varios postos importantes da república e mantendo a orde sobre varias lexións. Despois da súa morte consagrouse a [[Octavio]] como fillo do Divus (divino) [[Xulio César]], o que o convertería, á súa morte, en deus.

No plano militar [[Augusto]] estableceu as fronteiras do Imperio romano no que el consideraba debían ser os seus límites máximos de extensión ao norte; o limes Elba-Danubio. Así mesmo, finalizou a conquista de [[Hispania]] dobregando ás últimas tribos do norte, que permanecían aínda á marxe do control militar romano. Ao sur, en [[Exipto]] batallou contra as tropas unidas de [[Marco Antonio]] e [[Cleopatra VII|Cleopatra]], nas que venceu na batalla de Actium (14 d. C.). Máis tarde, coa conquista das terras dos Tolomeos (descendentes de Tolomeo I, xeneral que gobernou [[Exipto]] á morte de [[Alexandre Magno]], e cuxo liñaxe era representado por [[Cleopatra VII|Cleopatra]]), a dinastía Tolemaica foi finalizada desde [[Alexandría]] até case o deserto do [[deserto do Sáhara|Sáhara]].

Ao norte, [[Augusto]] tamén obtivo grandes vitorias e adquiriu para o Imperio a [[Xermania Magna]], co que os límites se estendían ao longo do [[río Elba]]. Mais esta situación non duraría moito: [[Augusto]] confiou a dirección da provincia a un inexperto gobernador Publio Quintilio Varo. A súa ineptitude e o seu escaso entendemento das culturas locais, nada afeitas á someterse ante un conquistador, incrementaron os receos dos aldeáns. Así foi como no [[-9|9 a. C.]] unha revolta protagonizada por Arminio aniquilou o tres lexións de Varus nunha brutal emboscada coñecida como a [[batalla do bosque de Teutoburgo]]. A reacción romana permitiu evacuar non sen problemas o resto de corpos militares acantonados na [[Xermania Magna|Xermania]]. [[Augusto]], escandalizado ante o desastre militar, exclamaría:

{{Cita|«Quintilio Varo, devólveme as miñas lexións!»}}

Finalmente, e a pesar dos desexos iniciais de [[Augusto]], as lexións retiráronse a defender a fronte do [[Rin]]. Así o sistema de límites nórdico manteríase estable até o colapso do Imperio na menos firme fronteira Rin-Danubio. Augusto recomendou ao seu sucesor [[Tiberio]] que non tratase de estender máis aló as súas fronteiras.