Νina Simone: The black lady !!!

Στα 1954 η Eunice Kathleen Waymon έγινε, σε μια νύχτα, Nina Simone για να μη μάθει η μητέρα της ότι έπαιζε πιάνο και θα τραγουδούσε σε μπαρ του Atlantic City. Η ίδια, η Nina Simone ήθελε απλά να κάνει αυτό που ήξερε καλά: Να πει τα τραγούδια της στον κόσμο. Και καθώς οι μεγάλες σκηνές της γύρσαν την πλάτη,  στράφηκε στα μπαρ. Έκτοτε, η κλασική μουσική περνούσε πάντα υπαινικτικά από το κλαβιέ της. Ακόμα κι όταν τραγουδούσε τον πόνο της: to be young, gifted and black. 

H φωνή της Nina Simone στάζει ένα παράπονο που πάντα μου θυμίζει την σκληράδα του ρατσισμού.

Το 1998 έτυχε να την ακούσω στην Θεσσαλονίκη να τραγουδάει με τον πολύ ιδιαίτερο τρόπο της ne me quitte pas. Αναρωτιόμουν, τότε, τι δυνατότητες θα μπορούσε να έχει (και τι επιλογές αντίστοιχα) αν ζούσε σε μία άλλη χώρα και σε μία πιο ανεκτική εποχή. Ή αν απλώς ήταν ανοιχτό το χρώμα του δέρματός της. Ερωτηματικά που καταδικάζεις αυτόματα να μείνουν αναπάντητα.

"Ούτε οι σπουδές της στην περήφημη Μουσική Σχολή Julliard της Νέας Υόρκης δεν στάθηκαν ικανές για να ανοίξουν τις πύλες των μεγάλων concert halls της Nina Simone, όπως και για τόσους άλλους Μαύρους καλλιτέχνες. Αν και κοσμοπολίτες, θα τους θεωρούσαν πάντα απλούς διασκεδαστές". έγραψε προ ο Ζάκ Σαμουήλ. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, όταν η νεαρή Eunice Kathleen Waymon, έκανε τα πρώρτα της βήματα στη μουσική, για έναν Μαύρο καλλιτέχνη μια καρίερα ως σολίστ της κλασικής μουσικής ήταν απλώς αδιανόητη.

Στα 1954 η Eunice Kathleen Waymon έγινε, σε μια νύχτα, Nina Simone για να μη μάθει η μητέρα της ότι θα έπαιζε πιάνο και θα τραγουδούσε σε μπαρ του Atlantic City. Η ίδια ήθελε απλά να κάνει αυτό που ήξερε καλά: Να πει τα τραγούδια της στον κόσμο. Και καθώς οι μεγάλες σκηνές της γύρισαν την πλάτη, στράφηκε στα μπαρ. Έκτοτε, η κλασική μουσική περνούσε πάντα υπαινικτικά από το κλαβιέ της. Aκόμα κι όταν τραγουδούσε τον πόνο της: to be young, gifted and black.

στα μάτια μου η -πολλές φορές επιθετική και ιδιόρρυθμη- Νίνα ήταν ο άνθρωπος που έβαλε στα σπίτια των λευκών οικογενειών την "μαύρη" μουσική. Όχι από το παράθυρο -όπως είχαν επιχειρήσει πολλοί στο παρελθόν- αλλά από την κυρία είσοδο, με τον τσαμπουκά του ανθρώπου που χτυπάει το κουδούνι και σε υποχρεώνει να τον ακούσεις κα μετά να τον καλοδεχτείς.Μουρμουρίζοντας άλλοτε παραπονιάρικα nobody knows you, when you are down and out , ή σαγηνεύοντας με ένα I put a spell on you ή μελαγχολώντας με ένα Cry me a river . Ή τέλος μαγεύοντας με ένα Baby, it's cold outside.

Το 1996 έγραψε το Four Women, ένα πικρό θρήνο τεσσάρων έχγρωμων γυναικών που είχαν διαφορετική απόχρωση δέρματος και αυτό της το τραγούδι λογοκρίθηκε και απαγορεύτηκε απο τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Φιλαδέλφειας και της Νέας Υόρκης, επειδή θεωρήθηκε προσβλητικό προς την Αφρικάνικη φυλή(!!!). Νωρίτερα, αηδιασμένη από το παιχνίδι των δισκογραφικών εταιριών και το καθεστώς του ρατσισμού είχε εγκαταλείψει την Αμερική.

Η Νίνα -και το 'νοιωσε όποιος την είδε σε συναυλιές- είχε μια μοναδική ικανότητα επικοινωνίας με το κοινό της. Του ψιθύριζε ιστορίες ανάμεσα στα τραγούδια της. Πήγαινε κοντά, το ΄παιρνε από το χέρι και το λίκνιζε στο ρυθμό της. Κι άλλοτε του θύμωνε που της στέρησε τόσα. Άλλοτε πάλι, απλά του παραπονιόταν ή ερωτοτροπούσε μαζί του. Κι όλα σε υπερθετικό βαθμό. Όπως ταιρίαζει στους μη μετρίως μέτριους.